Brian Eno, Artforum'un 1986'daki yaz sayısında “BAŞARILI POP REKORLARININ BİR GERÇEĞİ”, “sesinin melodisi veya akor yapısından ya da başka herhangi bir şeyden çok bir karakteristik olmasıdır” diye savundu.Kayıt teknolojisinin ve sentezleyicilerin ortaya çıkışı, o zamana kadar bestecilerin ses paletlerini katlanarak genişletmişti ve müzikal ilgi artık yalnızca melodi, serileştirme veya çok seslilik değil, "sürekli yeni dokularla uğraşma"ydı.Son otuz yılda, besteci, görsel sanatçı ve olağanüstü turntablist Marina Rosenfeld bir dubplates kütüphanesi oluşturdu - bu nadir, değerli alüminyum mermiler lake ile kaplanmış ve test presleri olarak kullanılan bir torna tezgahı ile oyulmuş ve bunlardan kitlesel dağıtım için vinil kullanılmıştır. çınlayan piyanolar, kadın sesleri, sinüs dalgaları, çıtırtılar, çıtırtılar ve patlamalar gibi farklı ses manzaralarının bileşen parçalarını saklayan kopyalanır.Tamamlanmış kompozisyonların parçacıkları da bu yumuşak disklere doğru yol alır, burada tekrarlanan dönüşler sırasında bükülürler ve olukları aşınır.(Rosenfeld'in çağdaş Jacqueline Humphries'i, eski resimlerini asciicode satırlarına dönüştürür ve benzer bir analog bilgi sıkıştırma eyleminde bunları yeni tuvallere serigrafi yapar).Rosenfeld, “dönüştürücü bir makine, bir simyacı, hem tekrarın hem de değişimin aracısı” olarak tanımladığı iki destesini tırmalayıp karıştırarak, dublajlarını sayısız müzikal amaç için kullanıyor.Ses, tam olarak pop olmasa da, her zaman tanınabilir şekilde kendine aittir.
Geçtiğimiz Mayıs ayında, Rosenfeld'in pikapları deneysel müzisyen Ben Vida'nın modüler synthesizer'ı ile Fridman Gallery'de ortak albümleri Feel Everything'in (2019) çıkışını kutlamak için bir doğaçlama yapmak için bir araya geldi.İkisi de geleneksel enstrümanları kullanmaz ve Vida'nın yöntemi Rosenfeld'in yöntemine taban tabana zıttır;o yalnızca önceden kaydedilmiş örneklerden oluşan bir kitaplıktan çizim yapabilirken (pikap, kendi deyimiyle “zaten orada olanı çalmaktan fazlasını yapmaz”), her sesi canlı olarak sentezler.Kalabalığın arasından sıyrılan ikili, kendi kulelerinin arkasında yerlerini aldılar.Röportajlarda Vida ve Rosenfeld, birinin doğaçlama performansları sırasında gösteriye başlaması gerektiğini, ancak hiçbir sanatçının diğerine liderlik etmediğini vurguladı.Bu özel gecede Rosenfeld ayağa kalktı, Vida'ya döndü ve sordu: "Oynamaya hazır mısın?"Karşılıklı tanıma anlamında başlarını sallayarak uzaklaştılar.Rosenfeld'in güverteleri ve plakaları üzerindeki hakimiyeti kusursuz, kolay ustalığı, başka bir asetata uzanırken veya ses düğmesini neredeyse su bardağını devirecek kadar kuvvetli sallarken sakinliğiyle kendini gösteriyor.İfadesindeki hiçbir şey düşebileceği endişesini göstermiyordu.Birkaç metre ötede bulunan uyumlu bir masada, Vida, küçük dokunuşlarla ve renkli patch kabloların bir isyanının manipülasyonuyla, devasa sentezleyicisinden tarif edilemez darbeleri ve tonları bir araya getirdi.
İlk on beş dakika boyunca hiçbir sanatçı başını enstrümanlarından kaldırmadı.Rosenfeld ve Vida nihayet birbirlerini kabul ettiklerinde, sanki ses çıkarma eylemindeki suç ortaklarını kabul etmekte isteksizlermiş gibi, bir an için ve geçici olarak bunu yaptılar.1994'ten beri, on yedi kızın zemine bağlı elektro gitarları oje şişeleriyle çaldığı Sheer Frost Orkestrası'nı ilk kez sahnelediği zamandan beri, Rosenfeld'in pratiği, genellikle eğitimsiz icracılarının ve tutsak dinleyicilerinin hem kişisel hem de kişisel ilişkilerini sorguladı ve öznelliği benimsedi. tarzı.Onun ilgisi, deneysel olmayan John Cage'in, doğaçlamacının "sevdikleri ve sevmedikleri şeylere ve hafızalarına geri dönme" eğilimi olarak negatif olarak teşhis ettiği şeyde yatıyor, öyle ki, "farkında olmadıkları herhangi bir vahiye ulaşmıyorlar. ”Rosenfeld'in enstrümanı doğrudan anımsatıcı aracılığıyla çalışır - işaretlenmemiş kopyalar, içeriklerine en aşina olanlar tarafından en etkili şekilde kullanılan müzikal bellek bankalarıdır.Gerçekten de, sanki bastırılmış bir gençliği kazıyormuş gibi, klasik olarak eğitim aldığı enstrüman olan piyanonun ince örneklerini sık sık kullanır.Kolektif doğaçlama, tüm tarafların aynı anda konuştuğu bir sohbete yakınsa (Cage bunu bir panel tartışmasıyla karşılaştırdı), Vida ve Rosenfeld, enstrümanlarının birçok yaşamını olduğu kadar geçmişlerini de kabul eden deyimlerle konuştular.Ses dünyalarının, yıllarca süren performans ve deneylerle bilenmiş çarpışması, yeni bir doku manzarası açar.
Ne zaman ve nasıl başlamalı, ne zaman ve nasıl bitmeli - bunlar kişilerarası ilişkilerin yanı sıra doğaçlamayı da çerçeveleyen sorulardır.Yaklaşık otuz beş dakikalık sıcak, fışkıran sesin ardından, Rosenfeld ve Vida bir bakış, bir baş sallama ve herhangi bir gerçek sonucun imkansızlığına kıkırdayarak bitirdiler.Hevesli bir seyirci bir encore için çağrıda bulundu."Hayır," dedi Vida."Bu son gibi hissettiriyor."Doğaçlamada, duygular genellikle gerçeklerdir.
Marina Rosenfeld ve Ben Vida, Feel Everything'in (2019) vizyona girmesi münasebetiyle 17 Mayıs 2019'da New York'taki Fridman Gallery'de sahne aldı.
Gönderim zamanı: Eylül-13-2022